Şehmus EDİS / MARDİN (İGFA) –Mardinli baba Orhan Öncü, 6 engelli çocuğundan birinin 1 yıldır Diyarbakır Eğitim ve Araştırma Hastanesi yoğun bakım ünitesinde tedavi gördüğünü ve tedavisinde kullanılan ilaçların devlet tarafından karşılanmadığını belirterek yardım bekliyor. İlaçların temininde yetkililerin sorumluluğu var.
OĞLUM ÖLÜYOR, SESİMİZİ DUYUN
Mardin’in Artuklu ilçesine bağlı Ortan köyünde yaşayan Orhan Öncü (50), 4’ü engelli 6 çocuğu için geçim mücadelesi veriyor. Baba Öncü, yaşları 15 ile 25 arasında değişen 4 engelli çocuğundan biri olan 15 yaşındaki Rojhat’ın durumunun ağır olduğunu ve 1 yıl boyunca Diyarbakır Eğitim ve Araştırma Hastanesi yoğun bakım ünitesinde tedavi gördüğünü belirterek, çok zor zamanlar geçirdi.
Hastanede tedavi gören çocuğu için Diyarbakır’a gidip gelmek zorunda kaldığını, yurt dışından getirilen ilaçların parasını da ödemekte zorlandığını belirten Öncü, yetkililere, “Oğlum ölüyor” diye bağırdı. , sesimizi duyun.”
EŞİ, DİYARBAKIR’DA VE MARDİN’DEKİ ENGELLİ ÇOCUKLARINA BAKMAK ZORUNDA
Oğlumun bir yıldır Diyarbakır Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nde yattığını belirten Öncü, “Bir yıldır eşim ona bakıyor. Engelli çocuklarıma evde anneleri orada bakıyorum. Türkiye’de çocuklarına çare yok diyorlar. Çocuklarım tamamen engelli. Çocuğumun sağlıklı olduğunu söylüyorlar. Çocuğumun ayakları yok, ayakları olmayan çocuk için ne yapabilirim? Doktorların bana işinin zor olduğunu, çocuğunun ilacının Türkiye’de olmadığını söyledi. Benden ve annelerinden başka kimsemiz yok. Doktorlar bunun çok hafif bir hastalık olduğunu söylüyor. Ne yapacağımı bilmiyorum.” dedi.
HASTA OĞLUNUN MAAŞINI KESTİLER
Oğlumun hastalığının henüz teşhis edilmediğini kaydeden Öncü, “Doktorlar muhtemelen Avrupa gibi ülkelerin bu hastalığı teşhis edebileceğini söylüyor. Maddi imkanım yok ve oğlumu yurt dışına götüremiyorum. Hatta onlar da diyorlar. Oğlumun malul aylığını kestim. Vücut bütünlüğünün tamam olduğu söyleniyor. Ama bacakları olmayan çocukla hiçbir şey yapamam. Çocuğum yürüyemiyor, hiçbir yere gidemiyor. Burada bir baba olarak, Evdeki insanlarla ben ilgileniyorum, onların anneleri de fakültede bir başka çocuğuma bakıyor, ikimizin de elimiz ayağımız bağlı hiçbir şey yapamıyoruz, ne yapacağımızı tam olarak bilmiyoruz. devlet çocuğuma bakmıyor, kim bakabilir? Durumum çok kritik. Çocuğum o kadar zor durumda ki, sağlıklı düşünemiyoruz. Çocuklarım hasta, teşhis konulamıyor, tedavisi yok diyorlar. Türkiye, “Temennim devletimizin bir an önce öne çıkıp bu duruma çözüm bulması” dedi.
